روزی یک بازیگران حرفه ای تئاتر ایتالیا به اصفهان می رود، در حال گشتن در بازار فرش فروشها، فردی نوحه خوان که افرادی حول او حلقه زده و همگی گریه و شیون می کنند توجهش را جلب می کند
موضوع برایش جالب می شود و برای اینکه حال روز آنها را بفهمد کنار آنها می نشیند و سرش را پایین می اندازد و می کوشد مانند آنها گریه کند
اما هر چه می کوشد موفق نمی شود
در این هنگام یکی از بازاریان که کنار او نشسته بود، بدون اینکه بلند شود به او نزدیک می شود و گریه کنان می پرسد شما خارجی هستید؟ اومدید اینجا فرش بخرید و سوالهایش را یکی پس از دیگری ادامه می دهد
نراقی در کتاب جامعه شناسی خودمانی از قول این مرد می نویسد:
ایرانیان بازیگران قابلی هستند و بازی کردن در خونشان است ، من با آنکه بارها در صحنه های مختلف گریه کرده بودم نمی دانم چرا آنروز نتوانستم گریه کنم!!!
دیدن صحنه های گریه اهالی کره شمالی مرا به یاد این کتاب انداخت
انگار همه مردم کره شمالی در تئاتری ملی شرکت کرده و مشغول به ایفای نقش هستند
موضوع برایش جالب می شود و برای اینکه حال روز آنها را بفهمد کنار آنها می نشیند و سرش را پایین می اندازد و می کوشد مانند آنها گریه کند
اما هر چه می کوشد موفق نمی شود
در این هنگام یکی از بازاریان که کنار او نشسته بود، بدون اینکه بلند شود به او نزدیک می شود و گریه کنان می پرسد شما خارجی هستید؟ اومدید اینجا فرش بخرید و سوالهایش را یکی پس از دیگری ادامه می دهد
نراقی در کتاب جامعه شناسی خودمانی از قول این مرد می نویسد:
ایرانیان بازیگران قابلی هستند و بازی کردن در خونشان است ، من با آنکه بارها در صحنه های مختلف گریه کرده بودم نمی دانم چرا آنروز نتوانستم گریه کنم!!!
دیدن صحنه های گریه اهالی کره شمالی مرا به یاد این کتاب انداخت
انگار همه مردم کره شمالی در تئاتری ملی شرکت کرده و مشغول به ایفای نقش هستند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر