"زبان عربی و نیاموختن آن" قربانی و نماد این نوع مبارزه ی خاص ما شد

عربی یکی از زبانهایی بود که احتمال یادگیری آن، برای اغلب ما بیش از زبانهای دیگر بود. اول به این دلیل که فوف العاده به زبان فارسی نزدیک بود. دوم زبان مذهبی اغلب ما بود. سوم به خاطر سیاستهای مذهبی جمهوری اسلامی، بیشترین کلاسها در دوران تحصیل به این زبان اختصاص داشت.

با این حال اغلب ما برای آموختن این زبان مقاومت می کردیم/ می کنیم. ما از جمهوری اسلامی نفرت داشتیم؛ اما چون ایستادن در مقابل آن برایمان دردسر ساز بود. مشکل را به اعراب و سپس به تحولات 1400 سال پیش تعمیم دادیم و شروع کردیم بجای اینکه در تاریکی شمعی روشن کنیم در خفا و دور از چشمان حکومت دنبال بدگویی از اعراب و نفرین تاریکی مان در 1400 سال پیش بودیم. آری ما مشغول مبارزه با دشمنی موهوم، نامریی و غیر قابل لمس بودیم چرا که جنگ با آن برایمان بسی ساده تر از دشمن واقعی ( جمهوری اسلامی) بود.

اینجوری بود که "زبان عربی و نیاموختن آن" قربانی و نماد این نوع مبارزه ی خاص ما شد و اغلب ما از فراگیری آن سرباز زدیم و از ارتباط با بیش از یک میلیارد انسان برای توسعه ی تجارت، ارتباطات فرهنگی و .... در بستری "بکر" محروم شدیم.

وقتی نگاهی به کشورهایی که سابقا تحت استعمار زندگی می کردند، می کنم می بینیم به قول مرتضی مردیها لااقل آنها با زبان کشور استعمار گر، که عموما زبانهای مهمی هم هست آشنا شده اند و به انواع مختلف از آن بهره می بردند، اما متاسفانه اغلب ما با تصوراتی گنگ از فراگیری زبانی دیگر باز مانده ایم.
July 7  2013